Een naderend afscheid

Hier volgen nog een paar laatste belevenissen die we graag met jullie willen delen.
Om te beginnen als we s'morgens de bus instappen begint onze dag al zeer goed.
We worden namelijk begroet door een altijd vriendelijke en vrolijke chauffeur. Hij maakt iets moois van zijn beroep en heeft voor iedereen in de bus aandacht. Zelfs groet hij soms de mensen die bij de halte staan te wachten en zij groeten terug. Dit vinden wij bijzonder want dit komt niet vaak voor.
Hij weet inmiddels wat we hier doen en wanneer we terug  naar Nederland zullen gaan.
Hij wenst ons standaard een goede dag als we uitstappen, met "Yom tov!"

Deze week werken we voor het laatst op onze werkplek.
We zien er beiden tegenop dat we afscheid moeten gaan nemen van de mensen met wie we een band hebben opgebouwd.
Bijvoorbeeld van Esther, een Iraanse Jodin die in de keuken op de vierde verdieping, de scepter zwaait.
Zij is samen met haar man en twee kleine kinderen ongeveer 20 jaar geleden naar Israel gekomen.
Zij moesten alles achterlaten. Haar man heeft nu een schoenenzaak en zij werkt van 's morgens vroeg tot 's avonds laat in de keuken.  Het leven in Israel is duur.
Zij heeft een hartelijk karakter en is een soort moeder voor de afdeling. De bewoners noemen haar Etty.
Ook zij maakt er iets bijzonders van door bijvoorbeeld het fruit mooi gesneden op schalen klaar te leggen. Zij weet wat een ieder lekker vindt en heeft veel aandacht voor hen persoonlijk.
Het is nu een spannende tijd want haar eerste kleinkind kan elke dag geboren worden.
Ik, Linda, hoop ook voor het eerst oma te worden dus dat schept een band.
Gisteren had ik zelfgemaakte appelcake voor haar meegenomen, vandaag het recept, op haar verzoek.
Het is een fijn contact waar we allebei erg van genieten.
Ik zal haar missen!
Hagid, een bewoonster van diezelfde  afdeling, kwam vandaag speciaal naar de keuken waar ik moest werken en gebaarde met haar ogen dat ik haar moest helpen met eten.
Zij kan nauwelijks praten maar gebaart met haar ogen en ik begrijp het.(gelukkig)!
Dit contact ervaar ik ook als heel bijzonder en haar zal ik dus ook missen.
Zo zijn er meer bewoners met wie we in een relatief korte tijd toch een band hebben opgebouwd.
Het is dan niet makkelijk om afscheid te moeten nemen, voor hen en voor ons.

Excursie naar Shilo.
Afgelopen zondag, zijn we een dag opgetrokken met iemand die hier al achtentwintig jaar woont en een gedreven verteller is. We stapten 's morgens vroeg in  een gepantserde bus richting Shilo, een Joodse nederzetting op de Westbank.
Bij de ingang van de nederzetting stond een gedenkplaat met een prachtige tekst, vertaald staat er "Gezegend Hij die komt in de Naam van de Heer, gij zult gezegend zijn vanuit het huis des Heren.
Het is ook een streek waar zich veel bijbelse geschiedenis heeft afgespeeld.
De tabernakel heeft hier 369 jaar gestaan, de plek is prachtig zichtbaar gemaakt door archeologen.
Er werd ons verteld dat hier de weg te zien is waar vrijwel zeker Abraham met zijn familie gelopen heeft.
Op deze plek heeft Hanna gebeden om een zoon en is haar gebed verhoord met de geboorte van Samuel.
Er is inmiddels een filmstudio gebouwd waar we een film over deze gebeurtenissen hebben gezien die geprojecteerd werd op ramen waardoor je het echte landschap bleef zien. Heel erg mooi.
In het bezoekerscentrum waar we ons opwarmden met heerlijke koffie ontmoetten we een aantal mensen die hier met veel bevlogenheid wonen en werken. Een van hen sprak Nederlands!
Het was een zeer enerverende dag met genoeg stof tot nadenken.

Vorige week waren we uitgenodigd op een feest speciaal georganiseerd voor de vrijwilligers van Israel.
Er was gezorgd voor de inwendige mens, met een hapje en een drankje.
Daarna konden we plaatsnemen in een grote zaal met podium. Er was muziek, zang en verschillende dansoptredens.
Een aantal sprekers, waaronder de ambassadeur van Duitsland spraken hun dank uit aan de vrijwilligers.
Hij gaf zijn persoonlijke indruk weer van wat vrijwilligerswerk met je doet en sloot zijn toespraak ontroerd af. Dit was mooi om te zien.
Opvallend was dat van de 1500 vrijwilligers die jaarlijks naar Israel komen, er 70 % Duitse jongeren zijn. Een betrokken organisatie  liet een video zien waarin Duitse jongeren Holocaustslachtoffers bezochten. Zij vertelden dat dit zowel voor henzelf als voor de ouderen zeer helend heeft gewerkt.
Bijzonder was dat er een vrouw in de zaal zat die dankzij het werk van Oscar Schindler, de vervolging overleefd heeft.
Er waren veel dankbetuigingen en dat heeft ons zeer goedgedaan. Een van de organisatoren sloot af met: "God bless you". Het was een blije en gezegende avond.

We kunnen terugkijken op veel bijzondere ontmoetingen. Zowel georganiseerd als zomaar spontaan.
Dit laatste moet ik zeggen, heeft ons wel het meest verrast. Mensen in de tram die vragen waarom je hier bent en dan heel dankbaar reageren en bevestigen dat het goed is dat je hier bent. Een glimlach op straat, een vriendelijke groet. Een vertaling bij een product in de winkel:)

Dit maakt ons bewust dat kleine dingen tot veel zegen kunnen zijn. We hopen dat we dit ook zijn geweest zijn op het werk en naar allen die we ontmoet hebben.
















Hendrien en Linda

leren......, bidden........., dienen......

Naast onze werkzaamheden in de diverse instellingen maken we ook excursies. Afgelopen weekend zijn we o.a. naar Haifa, een grote havenstad in het noorden van Israël geweest. Voor deze trip hebben we een auto gehuurd en met Emmy aan het stuur en NelNel als onze persoonlijke GPS, raceten we over 's Heren wegen.
Onderweg hebben we genoten van het mooie landschap.

Emmy en Nel bij de auto.

Onze eerste stop was in Shefar Amer een Arabisch dorp vlakbij Haifa, waar we ontvangen werden door een Arabisch echtpaar dat vanuit een christelijke levensvisie de eenheid tussen Joodse en Arabische gelovigen wil bevorderen.

Verder bieden ze hulp aan gezinnen. Ze bezoeken gevangenen, organiseren Bijbelstudies en kinderkampen en verlenen zorg aan verslaafden. Ze zijn dit werk in 1984 gestart en het is intussen flink uitgebreid. De hele familie is erbij betrokken en er zijn ook vrijwilligers die mee werken. Het was goed om met elkaar dit werk aan God op te dragen.

We gingen daarna naar Haifa, waar we voor 2 nachten logies hadden geboekt in Beit Skandinavia.

 Dit is een Guesthouse, opgericht door mensen uit Noorwegen. Er was daar een internationaal gezelschap en we zijn daar warm ontvangen. We hebben daar de Shabbatsmaatijd meegemaakt.

Op Shabbat hebben we de dienst bij gewoond in Ishfia, een dorpje op de Karmel. 'Kehilat ha Karmel', is een Messiaansegemeente waar Joodse-, Arabische- en gelovigen uit de Gojiem samenkomen. De gemeente is in 1991 gestart op de Karmel. Hun motto komt uit 1Koningen 18:30 - naar aanleiding van het verhaal van Elia, die na zijn treffen met de Baalpriesters, het altaar van de Heer herstelde. Behalve de samenkomsten doen ze veel sociaal werk in de verslavingszorg, voedsel- en kledingprogramma's, onderwijs en opvang van Soedanese vrouwen. Het was heel fijn om daar de dienst bij te wonen.

's Middags werden we rondgeleid in Haifa.

Haifa is een grote stad met een oude historie. Halverwege de 19e eeuw was er sprake van grote bloei. Deze werd vooral gebracht door een groep Duitsers, die zich Tempeliers noemden. Zij verwachtten spoedig de bouw van de 3e tempel en de komst van de Messias en vestigden zich in Haifa. Tijdens de 1e wereldoorlog werden ze door de Engelsen, die toen het mandaat over Israël hadden, gezien als agressors en in kampen geinterneerd. Hierna kwamen ze wel weer terug. Tijdens de 2e wereldoorlog gebeurde dit weer en daarna is deze groep niet weer in Haifa terug gekomen. Wel zijn er op verschillende huizen nog tekenen van hun aanwezigheid te zien.

Tempeliershuis.

We werden rondgeleid door een Nederlandse vrouw, die getrouwd is met een Arabische christen. Zij heeft met haar man een stichting die onderwijs verzorgt aan Arabische christelijke jongeren.Veel van hen gaan naar het buitenland om te studeren, omdat ze in Israël minder mogelijkheden hebben en komen dan vaak niet meer terug. Zij vertelde dat in Haifa de Arabische en Joodse bevolking in goede verstandhouding samenleeft.

We zijn de volgende dag, weer naar Jeruzalem gereden. Met Emmy als chauffeur en met NelNel als GPS reden we via Tel Aviv en Jaffo naar Jeruzalem. In Jaffo bezochten we het huis van Simon de Leerlooier, waar Petrus op het dak zijn visioen kreeg en daarna een ontmoeting met Cornelius had. (Handelingen 10)

Loes en Hendrien voor het huis van Simon de Leerlooier

Na een wandeling over het strand gingen we weer naar Jeruzalem.

Ik heb genoten van dit weekend, heb veel geleerd en vond het fijn om andere christenen te ontmoeten en samen te bidden.

Wanda.

bijzondere ontmoetingen.....

Tijdens ons verblijf in Israël zijn één van de mooiste dingen die we meemaken de bijzondere ontmoetingen. In Jeruzalem en omgeving ontmoeten we allerlei soorten mensen. Orthodoxe joden, toeristen uit alle delen van de wereld, winkeliers, zowel van de Arabische als Joodse bevolking, andere vrijwilligers en collega's. Soms hebben we de kans om wat langer te praten met mensen.

Vandaag hebben we een kerk bezocht in Bethlehem. Een Arabische dienst met Engelse vertaling via een apparaatje met een oortelefoontje. Bijzonder om in dit gebied ook hetzelfde evangelie te horen als in onze eigen kerken in Nederland. Er is enthousiaste aanbidding met prachtige liederen in een andere taal, maar geïnspireerd door dezelfde Geest en we ervaren dezelfde gemeenschap.

Na de dienst zijn we uitgenodigd bij een gemeentelid thuis om daar te lunchen. We zijn onder de indruk van hun gastvrijheid en de uitgebreide maaltijd die we voorgeschoteld krijgen. Helemaal als ze hun getuigenis vertellen en over hun leven van nu, zijn we geraakt. We zijn bij een jong gezinnetje met twee kleine kinderen. Ondanks dat ze zelf beslist geen gemakkelijk leven hebben, zetten ze zich in voor anderen.

Ook genieten we van de verhalen van onze vrienden, die voor langere tijd uitgezonden zijn. Hoe God hun geleid heeft om naar Israël te komen en hen al jarenlang gebruikt om Zijn liefde uit te delen aan (kwetsbare) mensen, zowel aan Joden als Arabieren. Bijzonder om te horen, dat God ook altijd trouw is en voorziet in wat nodig is, om te kunnen doen waartoe God hen heeft geroepen.

Wat mij opvalt is dat God vaak in zulke eenvoudige dingen door hen en ons heen werkt. We mogen tot zegen zijn voor de kinderen, de gehandicapten en mensen die vanuit maatschappelijk oogpunt niet zoveel te bieden hebben. Juist deze mensen heeft God speciaal op het oog. Zij zijn als parels en de diamantjes voor Zijn kroon.

In de korte tijd dat wij van deze cultuur en omgeving mogen proeven merken, we hoe snel we als vrijwilliger een band op bouwen met de mensen waar we vier dagen per week mee werken. Op al onze werkplekken maken we lief en leed mee.

Enige tijd geleden is in de zorginstelling waar Loes en Emmy werken, een afdeling dicht gegaan, omdat er geen geld meer was. Een aantal bewoners is toen naar huis gestuurd, hoewel deze wel veel zorg nodig hebben. Ouders en familie zijn niet altijd in staat of in de gelegenheid om deze zorg in voldoende mate te bieden.
Een goed bericht is dat alle openstaande tekorten van de instelling door een grote donatie afgelost konden worden.

Hoewel twee maanden eigenlijk te kort is, (is onze eenduidige conclusie) denk ik dat alle ervaringen en ontmoetingen tot nu toe, al een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten. Gelukkig hebben we nog wel een paar weken te gaan.....

Emmy

Een zwervend bestaan...

Daarvan zien we al gauw sporen als we de drukke stad Jeruzalem verlaten in zuidoostelijke richting. We zijn nog maar net Ma'ale Adumim voorbij en zien de meest wankele vormen van wonen op de heuvels van de woestijn van Judea. Soms lijkend op een nomadentent zoals we ons die voorstellen uit de tijd van de aartsvaders, soms met hout en golfplaten meer lijkend op krottenwijken die we elders in de wereld aantreffen. Wat verder van de stad af zien we nog kudden rondtrekken. Geiten, schapen, enkele kamelen, drie ezels...

de paden op, de lanen in.....

Wij zijn met de bus op weg naar het gebied langs de Dode Zee om op onze excursiedag te gaan zwerven in de omgeving van Ein Gedi, in de voetsporen van David die in dit gebied rondtrok toen hij op de vlucht was voor Saul. (zie o.a. 1 Samuël 24)
We stappen uit en na een "bakkie onder een afdakkie" gaan we samen op pad naar Wadi Arugot die we gaan volgen tot 'De verborgen Waterval'. Het blijkt een flinke klim door rotsachtig terrein te zijn, maar wat genieten we van de prachtige natuur en de heerlijke temperatuur! (ca.23 gr.)

We lezen de geschiedenis van David en krijgen een plaatje bij het verhaal. Ook gaan verschillende psalmen die David schreef meer voor je leven als je in deze omgeving bent geweest. We ervaren het als heel bijzonder om hier te zijn.

Gewoonlijk is de zondag onze excursiedag en houden we de zaterdag, shabbat, aan als rustdag. Op die dag bezoeken we een gemeente. We leiden ook daarin een zwervend bestaan, om meer te ontdekken van het gemeenteleven hier. Zo bezochten we al twee heel verschillende messiasbelijdende gemeentes, een Baptisten gemeente en de Anglicaanse gemeente van Christ Church.Voor komende zondag is het plan om naar een Arabische kerk in Bethlehem te gaan en zijn we uitgenodigd bij enkele families voor een bezoekje. Afgelopen Shabbat brachten we een bezoek aan de grote synagoge in het hart van Jeruzalem.
We troffen het! Er was een bijzonder feestelijke bijeenkomst. Een 13 jarige jongen mocht als Bar Mitzva voor het eerst een gedeelte voorlezen uit de Thorarol. De "Chazan" die voorgaat bij het zingen van de gebeden blijkt een prachtige stem te hebben. Het gezang, de gebeden, de ontspannen atmosfeer, de rondlopende kinderen, de toewijding en de onderlinge genegenheid die we waarnemen, maar vooral de aanwezigheid van de Eeuwige, die troont op de lofzangen van zijn volk; alles bij elkaar maakten het tot een heel bijzondere belevenis.

Naast Leren en Bidden, komt ook nog steeds het Dienen aan bod. Elke week zwerven we vier dagen uit naar de drie werkplekken waar we ons mogen inzetten en waar we in eerdere blogs al over schreven. Voor Wanda en mij is dat een dagbesteding voor blinde en zeer slechtziende, lichamelijk en verstandelijk beperkte jongvolwassenen. De groep waar ik mag helpen is het "laagst" qua niveau. Van de vijf jongens is er maar één die nog een beetje kan praten. De anderen begrijpen alleen eenvoudige opdrachten en vragen. Ze kunnen wel min of meer lopen, maar zijn ook wat betreft het gebruik van hun handen beperkt. Toch wordt er nog geprobeerd met deze jongens te "werken".

Het werk bestaat uit het vullen van zakjes met snoep. Er zijn er twee met wie we dat elke dag nog een poosje proberen te doen, met anderen af en toe. Daarnaast wordt er elke dag een activiteit aangereikt. Er komt een sportleraar, die met hen probeert wat bewegingsoefeningen te doen; een dramalerares die op een heel creatieve manier probeert met de groep iets uit te beelden; een jonge vrouw die iets lekkers met hen maakt onder het kopje:' Kook-workshop ' ;een jongen die muziek maakt en hen daarbij betrekt.

Het is allemaal heel eenvoudig maar daarom juist zo bijzonder.
Het overgooien van een bal...het voorlezen van een boekje...
het zingen van een liedje...het helpen met eten...
Het zijn kostbare mensenkinderen en we voelen ons bevoorrecht dat we een poosje met hen mogen optrekken.

 Als baanbrekers-nomaden...

Nelleke

oliebollen bij de barbeque..

Hoogste tijd voor een volgend verhaal voor de weblog. Wat gaat een week snel. Sinds ons kerstfeest is er al weer heel wat gebeurd. We hebben met elkaar oud en nieuw gevierd in ons appartement met oliebollen van Hendrien en een DVD met conferences van Toon Hermans uit 1958. Heerlijk. Het enige dat ontbrak was het vuurwerk. Wel werden we getrakteerd op klokgelui om 12.00 uur. Al met al een sfeervolle en gezellige tijd met elkaar.

Omdat Loes en Emmy met kerst hebben gewerkt, waren ze op nieuwjaarsdag vrij. Heerlijk om even tot rust te komen. Een aantal van ons hebben wat in de lappenmand gezeten en zijn nog herstellende van hoestbuien.

stoombadje

Het is leuk dat we vanuit ons plekje makkelijk naar de oude stad of naar de nieuwe stad kunnen lopen. We genieten ervan om in onze vrije tijd zelf erop uit te kunnen gaan. Er zijn zo veel leuke winkelstraatjes en historische plekjes om te bekijken.

Loes kwam met Hendrien en Linda in een winkeltje, waar ze aan de praat raakten met de verkoopster. Zij was erg geïnteresseerd in het vrijwilligerswerk dat we doen. Hendrien vertelde, dat ze  in een Joods huis werkte in de buurt waar deze vrouw ook bleek te wonen. De verkoopster vroeg ook naar het werk van Loes, maar toen ze hoorde dat dit in Arabisch gebied was, zagen we haar gezicht betrekken. Dit maakt weer eens duidelijk hoeveel pijn, onbegrip en wantrouwen er tussen beide bevolkingsgroepen leeft.

Op Jemima, waar Loes en Emmy werken, is ook uitgebreid kerst en oud en nieuw gevierd. Op oudejaardag was 's middags een van de Nederlandse medewerkers druk in de weer om een enorme hoeveelheid oliebollen te bakken. Traditie bij de Arabieren is om op oudejaarsavond te barbequeën en vuurwerk af te steken. De verschillende tradities gaan prima samen!

Nu we er een paar weken zijn, leren we de kinderen wat beter kennen en raken we meer vertrouwd in het huis. De kinderen zijn vrij ernstig gehandicapt, maar erg lief. Loes werk op een zorgafdeling met 5 kinderen, waarbij ze mag helpen douchen, aankleden en eten geven. Soms een eindje wandelen met één van de kinderen. Met een paar kinderen is het moeilijk om contact te maken. Twee kinderen zijn zowel doof als blind. Als je dan merkt dat kinderen positief reageren op je aandacht, doordat ze gaan lachen of dat je merkt dat ze zich gaan ontspannen, geeft dat veel voldoening. Emmy werkt op het schooltje van Jemima, in een klasje met 5 of 6 kinderen. Op school wordt met de kinderen gespeeld en geprobeerd nieuwe vaardigheden aan te leren. Er worden veel liedjes gezongen en kleine leerspelletjes gedaan. Eten geven en knuffelen hoort ook bij het programma.

Zondag is onze excursie dag en vandaag hebben we met een voor ons bekende Nederlandse gids de City of David bekeken. Een wandeling door de geschiedenis van de tijd van David, de watertunnels van Hiskia en de tempel die in het jaar 70 verbrand is door de Romeinen. Op de herstelde trappen van de tempel hebben we uitkijkend over het Kidrondal en de Olijfberg, gebeden voor de vrede van Jeruzalem.

Loes en Emmy

Drie keer Kerstfeest in Jerusalem.

Heel bijzonder om dat dit jaar hier, in Jerusalem te vieren.
Op Kerstavond zijn we als groep al rond half vijf naar de Oude stad gewandeld.
We hebben daar voorafgaand aan de kerkdienst, een heerlijke falafel gegeten, vlakbij het tempelplein. Ons doel voor die avond was de zangdienst in Christchurch bij de Jaffagate, mee te maken.
Dit was een open, laagdrempelige dienst waar Engelse en Hebreeuwse liederen werden gezongen.
Deze dienst is door verschillende kerken samen georganiseerd.

Kerstdienst in Christchurch

Na de dienst was er op het binnenplein soep, gluhwein en ontmoeting. Er hing een mooie en warme sfeer.
Op eerste Kerstdag zijn we opnieuw naar Christchurch gelopen om de morgendienst mee te maken.
Het was bijzonder omdat er veel aandacht was voor de kinderen en we avondmaal vierden op een manier die wij niet kenden.
We werden namelijk uitgenodigd om voorin te knielen. Vervolgens moest je je hand openhouden en werd de matze in je hand gebroken. We ervoeren op deze manier heel veel eerbied voor het offer van Jezus. Ook was er gelegenheid voor gebed en hebben we elkaar de vrede van God toegewenst.
Mooi om samen met allerlei nationaliteiten, dit feest te beleven.
Thuis hebben we 's avonds bij de maaltijd, met als hoofdgerecht shepherd' s pie, opnieuw stilgestaan bij het heilsfeit dat Hij is gekomen voor Zijn volk en voor ons . We hebben met elkaar hiervoor gedankt  en hadden eigenlijk weer een soort dienst.
De volgende dag nog vol van dit Kerstfeest mochten we weer naar onze werkplek.
We hopen dat we iets mogen doorgeven van wat ons deze afgelopen dagen zo blij heeft gemaakt.

Onze werkplek

Van maandag tot en met donderdag gaan we 's morgens om 7.45 uur aan onze wandeling beginnen.
Eerst zeven trapjes van tien treden, dan door het hek, dan de berg oplopen, puf, puf.
Na een kwartiertje zijn we bij de bushalte.

de traptreden bij ons huis

Bus 72 brengt ons via de Hebronroad, na een half uurtje rijden, naar een Joods huis voor gehandicapten.
Je merkt dat de sfeer onderling goed is. Het tempo ligt een stuk lager dan dat wij gewend zijn.
Wij helpen mee op de activiteitenafdeling en in de keuken.
Op de afdeling is het een komen en gaan van bewoners in electrische rolstoelen en enkelen
die nog kunnen lopen.
Wij helpen bijvoorbeeld mee met borduren, plakken, tekenen, een salade maken, plantjes verpoten en een balspel spelen.
Om 10.00 uur wordt er koffie, thee of chocola gedronken aan een lange tafel en van alles verteld in het Ivriet. Er is veel lol met elkaar. Wij kunnen dit vaak niet volgen.
Wel is er een oudere medewerker die goed Engels spreekt, hij vertaalt belangrijke dingen voor ons.
We zijn onder de indruk van zijn zorg en aandacht voor ieder persoonlijk.
Inmiddels nu we wat langer komen,worden we herkend en dat is leuk.
Een mevrouw vroeg Linda mee naar haar kamer, hieruit blijkt dat men ons gaat vertrouwen.
Bijzonder is het om te zien dat er op een vast moment een rabbijn komt voor een paar jongens om hen te zegenen en de gebeden op te zeggen. Hij bindt de gebedsriemen bij hen om en doet de doosjes op het voorhoofd. Zo worden ze op een volwaardige manier behandeld.
Het is voor ons beiden een leerzame plek waarin we mogen geven maar zeker ook veel ontvangen.

Linda en Hendrien

.... en toen gingen we aan het werk

ons shabbatsbrood

Hier zijn we weer vanuit het Baanbrekershuis in Jeruzalem. De sneeuw is intussen bijna geheel verdwenen. Vorige week vrijdagavond hebben we voor het eerst samen Shabbat gevierd. Nelleke ging ons hierin voor. Het was bijzonder om dit samen te doen. 

De dagen er na moeten onze plannen vanwege de weersomstandigheden steeds worden aangepast. Er is geen openbaar vervoer en de scholen zijn ook dicht. Wel gaan we er lopend op uit, want er moeten toch boodschappen gedaan worden. Omdat we niet aan het werk kunnen, zijn we in de gelegenheid elkaar goed te leren kennen, iets wat ik als zeer prettig heb ervaren. Wennen is het echter wel wanneer je, zoals ik alleen woon.
Het sneeuwt gelukkig niet meer, de zon schijnt en vanuit ons huis hebben we een prachtig uitzicht op een besneeuwde Sionsberg. Een plaatje voor een kerstkaart.

Op dinsdag is de sneeuw zover weg gesmolten, dat er weer verkeer mogelijk is. We gaan op bezoek op de werkplek van Linda en Hendrien. 
's Avonds worden we gebeld. De dagbesteding is nog niet bereikbaar door de sneeuw. De vraag is of Nelleke en ik in het huis waar de mensen wonen aan de slag willen gaan, omdat  hulp daar nu hard nodig is.

Op woensdag is dus de eerste werkdag van Nelleke en mij.We worden rond 10.00 uur verwacht. Het is een hele reis naar een van de buitenwijken van Jeruzalem. Je kan echt merken dat het leven weer op gang komt. De eerste bus zit zo vol, dat we er niet meer in kunnen maar de 2e keer is het raak. Het is een uur reizen naar onze werkplek, dwars door de Mea Sheariem, de orthodoxe wijk van Jeruzalem.We zien veel joodse mannen in zwarte jassen met de kwastjes van hun gebedskleed duidelijk zichtbaar. Een hele andere samenleving dan die wij gewend zijn.

Op onze werkplek worden we ontvangen door de leidinggevende, die ons vertelt wat we kunnen verwachten. Daarna gaan we naar de afdeling. Er zijn daar 15 mensen die blind zijn en meestal ook een lichamelijke en/of verstandelijke beperking hebben. Sommigen hebben ook een gedragsstoornis. Enkelen kunnen een paar woordjes zeggen, maar het contact is soms erg moeilijk.


langzaam komt het verkeer weer op gang.

Bij binnenkomst valt mijn oog direct op een tekst uit Psalm 45:3 die in de huiskamer op de muur geschilderd is: "U bent veel mooier dan de andere mensenkinderen, genade is op Uw lippen uitgegoten, daarom heeft God U voor eeuwig gezegend." Als je dan zo geconfronteerd wordt met de gebrokenheid van onze schepping door het contact met deze mensen, dan realiseer je je hoe God naar deze mensen kijkt en met welk een Liefde Hij dat doet. Dan kan je Hem alleen maar aanbidden.
Het is een beetje wennen die dag voor ons beiden, de mensen daar spreken alleen Ivriet en het mijne is in het geheel niet toereikend. 
Ik vind het een zegen dat ik daar de komende weken de Liefde van Jezus mag uitdragen.

Op donderdag zijn we allemaal aan het werk. Het verkeer is nu goed op gang gekomen en de scholen zijn ook weer begonnen.
Wanneer ik op onze werkplek aankom word ik herkend door een van de mensen waar ik de vorige dag mee heb opgetrokken. Ze begroet me met een blijde lach en weet nog dat ik haar een paar Nederlandse woordjes geleerd heb.
Wanneer iedereen aanwezig is wordt er begonnen met het opzeggen van de gebeden. Iedereen wordt erbij betrokken en doet mee naar vermogen. Het is een Joods orthodox huis, alle mannen dragen een keppeltje en bij sommigen zie je dat ze een gebedsmantel onder hun kleren dragen.
Omdat de mensen niet naar het werk kunnen, wordt het werk naar de mensen toe gebracht. Ik heb geassisteerd bij het in zakjes stoppen van snoep. Sommige mensen zijn heel beperkt, maar ze zijn bezig. Het lijkt erop dat ze het leuk vinden.
Tijdens de pauze wordt het gedeelte van de Thorah, de Parasjah, die op vrijdagavond in de synagoge gelezen wordt, met de mensen besproken. Iedereen wordt hier weer bij betrokken. Deze week is het Exodus 1-4, het gaat over Mozes, Aaron, Mirjam en de plagen in Egypte.
's Middags ga ik met een blij gevoel naar huis, ik heb het idee dat ik iets heb kunnen betekenen.

Een keer in de maand, is er een ontmoetingsavond, alle N-'ers uit Jeruzalem en omgeving, zo'n 25 mensen, komen dan naar het Baanbrekershuis. Het thema van deze avond is LICHT. We hebben kerstliederen gezongen en verschillende mensen deelden iets met betrekking tot dit thema. Het was fijn om samen te eten en te bidden voor Israël en het Midden Oosten.

Wanda.